Το φλασάκι

Ένα τραγούδι από το ροκ συγκρότημα "Τερμίτες" επίλεξα να κάνω cover. Ο αλησμόνητος Σάκης Μπουλάς έγραψε τους στίχους και το ερμήνευσε πρώτος και τη μουσική έχει συνθέσει ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

Ψυχή μου καρδιά μου

Ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια σε μουσική του Αντώνη Βαρδή και στίχο του Βασίλη Γιαννόπουλου επίλεξα σε αυτό το cover μου. Την πρώτη ερμηνεία έχει ο Γιάννης Βαρδής με την βελούδινη φωνή του

Θα μου περάσει

Αυτό το κομμάτι γράφτηκε το 2012. Είναι ένα ερωτικό κομμάτι και περιγράφει την κατάσταση όταν χωρίζεις και σου λένε οι φίλοι σου ότι θα σου περάσει... Καλή ακρόαση...!

Σμηνίτη - σμηνιτάκι

Μαζί με το Βαγγέλη βρεθήκαμε στα ξένα. Κουρδίσαμε ξανά μαζί τις κιθάρες
μας μετά από ενάμιση χρόνο περίπου, σμηνίτη - σμηνιτάκι τραγουδήσαμε 
για όλα τα φανταράκια, ολες τις σειρές μας, όλον τον κόσμο! Το τραγούδι
αυτό είναι ένα κομμάτι από το απόσταγμα της θητείας μας... Καλή χρονιά
σε όλους σας, ευχές για καλούς πολίτες στα παιδιά που υπηρετούν και
χαιρετίσματα σε όλες τις σειρούλες μας και τα συφανταράκια μας... Καλή
ακρόαση...

Τερμάτισε το παρελθόν σου πριν σε τερματίσει αυτό

Σε έσβησα για να προχωρήσω.Νόμιζα ότι γίνεται κι αλλιώς αλλά φάνηκε ότι είχα άδικο.

Παραμύθι με λυπημένο τέλος - Μίλτος Πασχαλίδης (cover)

 Με τον αδερφό μου εκ του Hoxter της Γερμανίας ορμώμενου και τον φίλο μου τον Αλέκο (μπουζουκτσή) ορμώμενου εκ της Αμμουδιάς Σερρών συνεστιαστήκαμεν εις το δωμάτιό μου πλησίον της γιαγιάς μου για να μουσικωθούμε με λαϊκά άσματα....

H ευτυχία

 Χρόνια προσπαθώ να τη βρω κι όλο μου ξεγλιστρά όπως το νερό που προσπαθείς να το εγκλωβίσεις μέσα στις φούχτες των χεριών σου. Φταίει η ανατομία των χεριών ή η χημιική σύσταση του νερού για την ανεπάρκεια να το κάνω δικό μου; Το λάθος είναι στη σκέψη μου θαρρώ να εγκλωβίσω την ευτυχία. Η ευτυχία δεν εγκλωβίζεται έχει την ιδιότητα να είναι ελεύθερη να φύγει όποτε θέλει, όπως το νερό στις φούχτες των χεριών. Κι όσο αν προσπαθήσεις να το εγκλωβίσεις αυτό θα βρει τη χαραμάδα του για να φύγει αργά η γρήγορα. Άλλωστε κι εσύ δεν μπορείς να ζήσεις με φούχτες σου κλειστές. Κάποτε πρέπει να ανοίξουν...

Χωρίς αγάπη

 Πώς να ζήσεις χωρίς αγάπη πουλί μου; Πώς; Ό,τι κι αν κάνεις ό,τι κι αν κατακτήσεις πάντα αυτό που συμπληρώνει την ολότητα του ανθρώπου είναι η αγάπη... Κι αυτό το καταλαβαίνουμε σαφώς από το γεγονός ότι ακόμα κι όταν μας πονάει εξακολουθούμε να είμαστε εκεί... Δε διαλέγουμε πότε θα αγαπήσουμε και πότε θα ξε - αγαπήσουμε... Δυστυχώς δεν είναι στο χέρι μας η ευτυχία σε κάθε φάση της ζωής μας... Η πάλη γι'αυτή πρέπει να είναι δεδομένη και είναι μια ηθική εμμονή και υποχρέωση που πρέπει να έχουμε για τον εαυτό μας... 

 Εγώ πάντως σ'αγάπησα, καταλαβαίνεις τώρα δα που το γράφω, ότι το γράφω για 'σένα... Εσύ που τόσο με αμφισβήτησες και τόσο με πόνεσες σε διαρκή χρόνο. Είναι ανείπωτο αυτό που έζησα μαζί σου και οι βλάβες που επέφερε αυτό ανείπωτες. Ωστόσο, έγραψα αρκετά τραγουδάκια που ακόμα σαφώς και δεν τα έχω δημοσιοποιήσει όλα... Κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό όμως. Σε όλη αυτή τη διαδρομή όμως καθώς τα μοιραζόμουνα αυτά τα τραγουδάκια, δηλαδή τον ίδιο μου τον εαυτό, τον πόνο μου, το δάκρυ μου αλλά και τη χαρά μου κέρδισα φίλους, γνωστούς, συντρόφους στη ζωή για να βάλω μπουγάδα στο μαύρο του πόνου μου για να γίνει γκρίζος. Γκρίζος, όπως είναι άλλωστε και η ζωή μας γκρίζα, ανάμεικτη από πόνο και χαρά, δάκρυ και γέλιο. Πολύν καιρό περίμενα να περάσει αυτό το κάτι που έκοβε την ανάσα μου και ανακύκλωνε τη σκέψη μου και ακόμα το πολεμάω γιατί δεν έχει νικηθεί πλήρως και μου έχει προκαλέσει τόσες δυσαρμονίες στην ολότητά μου.

 Δεν είσαι εσύ μόνο στη ζωή μου, υπάρχουν κι άλλα πολλά και σε αυτά οφείλω, αλλά και σε αυτά που θα'ρθουν αλλά και πάνω απ'όλα στον ίδιο μου τον εαυτό να με αγαπάω και να μη με παιδεύω άλλο πια. Το θέλω πολύ αλλά φαίνεται έχω προγραμματίσει κάποιες συνήθειές μου λάθος και πρέπει να τις αλλάξω, να τις κάνω απεγκατάσταση και να κάνω format το σύστημα, ενδεχομένως να αλλάξω λογισμικό γιατί είναι παλιό. 

 Το νέο λογισμικό θα είναι με επίκεντρο τα πράγματα που αγαπώ. Οι προτεραιότητες που είχα να διεκπαιρεώσω τελείωσαν, τώρα προτεραιότητα έχουν τα θέλω μου. Ό,τι και να κάνω όμως είναι αναπόφευκτο για'μένα ότι θα συνεχίσω να σ'αγαπώ. Μάλλον αυτό που θα κερδίσω με τη μάχη που δίνω με το πέρας του χρόνου είναι να μη με επηρεάζει αρνητικά η θύμησή σου και να μη μου χαλάει τη διάθεση ανεβάζοντάς μου έναν βαθύ αναστεναγμό. Πολλοί αναστεναγμοί φούντωσαν με αλκόολ και τσιγάρο αλλά και με παρέα, μικρή και καλή και πληρώθηκαν με τη φθορά. Υπάρχουν αρκετά τραγούδια μου που μπορούσα να κολλήσω σ'αυτή την ανάρτηση για να περιγράψω τα πράγματα, αλλά αυτό που έχω διαθέσιμο είναι κι αυτό που ισχύει μέχρι σήμερα και σε κατατάσει σε μία εμμονή που θέλω όμως να την ξεχάσω και να την ξεπεράσω, κυρίως το δεύτερο όμως γιατί το πρώτο είναι απλώς μια ψευδαίσθηση...

Απολογισμός

 Πολλά χρόνια πλέον γράφω στίχους, συνθέτω τη μουσική μου για να τους ντύσω τους ρημαδιασμένους μου στίχους. Στίχους που περιγράφουν καημούς, βάσανα, εσωτερικά ερωτηματικά που πηγάζουν απο βαθύτερους ή πιο επιφανειακούς προβληματισμούς. Το γεγονός αυτό, η ενασχόλησή μου με την τέχνη που παρεπιπτόντως όσες φορές την απομάκρυνα από τις καθημερινές μου ασχολίες αρρώσταινα μου έχει δείξει το δρόμο της αποδοχής των πραγμάτων στη ζωή.

 Για πολύν καιρό, ακόμα και τώρα όμως που μιλάμε παλεύω να αποδεχτώ κάποια πράγματα, κάποιες καταστάσεις, προσωπικές αλλά και κοινωνικές, οι δεύτερες ασφαλώς επηρεάζουν εξαιρετικά τις πρώτες άρα είναι δυστυχώς αδύνατο να εξαιρεθούν. Εν τέλει πήρα κάποιες αποφάσεις. Κάποιες αποφάσεις που πιστεύω θα με βοηθήσουν να προχωρήσω τους ορίζοντές μου. Θα μου δώσουν κατά κύριο λόγω πιστεύω την προοπτική που χρειάζομαι και αυτός αν μη τι άλλο είναι ο βάσικος  λόγος που επιχειρώ να κάνω την αρχή μου στην επαγγελματική σταδιοδρομία μου διαφορετική από αυτή που σχεδίαζα αρχικά.

 Οι κοινωνικές εξελίξεις με προλάβανε, όπως προλάβανε άλλωστε και όλην την γενιά μου... Μια γενιά που είναι χαμένη στη μετάφραση; Πιστεύω πως ακόμα κι αν δεν ισχύει κάτι τέτοιο πάλι δύσκολα θα περάσει αναμφισβήτητα και για ολα φταίει η πολιτική. Εκεί φτάνουμε και εκεί θα το σταματήσω γιατί απλά πιστεύω ότι είναι η κορυφή του παγόβουνου. Η βάση, το θεμέλιο αν θέλετε είναι η δεδομένη άγνοια του ανθρώπου, του αλλοτροιωμένου νοήμονος όντος που μεγαλώνει σε αφιλόξενο περιβάλλον για να αναπτύξει τη διάνοιά του με τρόπο ορθολογικό.

 Κάπου εδώ ξεφυτρώνουν οι θεωρίες της πολιτικής, την οποία θα την ακουμπήσω μονο διαλεκτικά, που θέλουν τον άνθρωπο κομμουνιστή ή εθνικόφρωνα, σοσιαλιστή ή αναρχικό. Πιο συμπαθής εμένα να σας πω ειλικρινά είναι η τελευταία, η αναρχία δηλαδή, αλλά νομίζω τελικώς ότι είναι μια ρομαντική ουτοπία και κάπου εκεί ξεφυτρώνει ο συνδυασμός των παραπάνω θεωριών και άρα το μπαστάρδεμα της πολιτικής.

 Πώς μπορείς να κάνεις άραγε τα γαϊδούρια κοπάδι, έχω ακούσει να λένε οι άνθρωποι κάποιας ηλικίας. Ρώτησα για να μάθω ότι δεν γίνονται. Γι'αυτό κάποιοι παραμένουν μόνοι τους με τα συμπεράσματά τους και μακριά από το ρεύμα της μάζας. Η μάζα από την άλλη είναι τα πρόβατα τα οποία γίνονται κοπάδι και μπαίνουν στο μαντρί που θα τους δείξει ο τσοπάνης τους. Στο τέλος τα πρόβατα όμως ότι κι αν τους πουν μία είναι μοίρα τους ή ορθότερα ένας ο προορισμός τους η σφαγή βεβαίως.

 Θα σφαγιαστούμε αγαπητοί συνέλληνες αυτό καταλαβαίνω εγώ μπορεί ίσως και με βαμβάκι αλλά ό,τι είναι να γίνει θα γίνει, ο κεντρικός στόχος δηλαδή, το νόημα που θέλουν να περάσουν. Όσοι είναι τα "γαϊδούρια" θα γκαρίζουν προσπαθώντας να μιλήσουν. Αν καταλάβει κάποιο πρόβατο κάτι καλώς αλλιώς θα σφαγιαστεί. Κροκοδείλια δάκρυα δεν χωρούν ιδιαίτερα από αυτούς που έστησαν το έγκλημα και για όσους βεβαίως βεβαίως γνωρίζουν... Κι αυτό θα μπορούσαμε να πούμε είναι και το πιο βασανιστικό, το μαρτύριο της σταγόνας. Δεν ξέρω που θα φτάσει αυτή η σταγόνα όμως... Κάποια μέρα το ποτήρι μπορεί να ξεχειλίσει και τότε να δούμε που θα είμαστε... Είμαστε μονάδες σε έναν κόσμο που μαστίζεται από την αδικία στο σύνολο. Στην καλύτερη περίπτωση είμαστε συντεχνίες και βλέπουμε το καλό του κλάδου μας, των λίγων αυτών ανθρώπων που μας περιβάλλουν... Είμαστε ουμανιστές μόνο στις εκθέσεις μας που γράφουμε στα σχολεία για να τις βαθμολογεί η δασκάλα και να μας βάζει έναν καλό βαθμό.  Και βγαίνοντας στη ζωή αρχίζει το Θέατρο Σκιών ......

Η κλασική μουσική πώς και γιατί βοηθάει στην υγεία;

 Ο ρυθμός της αναπνοής μας έχει την τάση να παίρνει τη συχνότητα των ήχων που ακούγονται στον χώρο που βρισκόμαστε. Αν ο ήχος που ακούγεται για παράδειγμα είναι ο ήχος από το τρυπάνι στα δημόσια έργα τότε έχουμε ταχύπνοια, η αναπνοή μας γίνεται αγχώδης και κουραστική. Όταν μιλάμε ο ρυθμός της αναπνοής συγχρονίζεται με την κουβέντα, είναι πιο χαλαρός ή αγχώδης ανάλογα με τη συζήτηση. Όταν καθόμαστε μπροστά στο τζάκι μ'ένα ποτηράκι κρασί ακούγοντας χαλαρή μουσική τότε είναι πιο ήρεμος. Γενικότερα ισχύει το εξής: Όταν ο ρυθμός της αναπνοής μας συγχρονίζεται με τους χτύπους της καρδιάς μας (66 χτύπου/λεπτό) τότε χαλαρώνουμε, ηρεμούμε, συγκεντρωνόμαστε και ξεκουραζόμαστε. Οι 66 χτύποι/λεπτό είναι ένα από τα συστατικά της κλασικής μουσικής συνεπώς όποτε ακούμε ο ρυθμός της αναπνοής μας συγχρονίζεται με το ρυθμό των χτύπων της καρδιάς μας!.

 Στα τελευταία σεμινάρια που παρακολούθησα στα πλαίσια της σχολής  που σπουδάζω (μαιευτική), μίλησαν για την προγεννητική μουσική. Η επίτοκος έχει την ανάγκη πολλές φορές να αποφορτιστεί από τα άγχη της καθημερινότητάς της, να χαλαρώσει, να συγκεντρωθεί, να μοιραστεί στιγμές χαλάρωσης και επικοινωνίας με το έμβρυο και το σύντροφό της. Αυτό βέβαια δεν ισχύει μόνο για την εγκυμοσύνη και την επίτοκο αλλά και για όλους μας. Οι αγχώδεις ήχοι και καταστάσεις της καθημερινότητας της πόλης, κόρνες, θόρυβοι από εξατμίσεις, μποτιλιάρισμα κλπ συνθέτουν την ψυχοσύνθεσή μας. Άραγε πώς συμβαίνει αυτό; Αν καταλάβουμε ίσως μπορέσουμε να το ελέγξουμε!

 Η επικοινωνία μας με τον κόσμο είναι μια συνισταμένη των πέντε αισθήσεών μας: της ακοής, της όρασης, της αφής, της όσφρησης και της γεύσης. Με αυτές συλλαμβάνουμε τα ερεθίσματα που μας δίνει ο κόσμος μας και μέσα από αυτά καταλαβαίνουμε πότε μας αρέσει κάτι και είμαστε καλά και πότε δε μας αρέσει και  δεν είμαστε. Αν λοιπόν γνωρίσουμε ποιά είναι η αιτία της δυσφορίας μας σε κάτι μπορούμε να προσδιορίσουμε το αντίδοτο και να προκαλέσουμε ευφορία.

Αυτό που μας λείπει είναι η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, το "μικρό θεό" που κρύβουμε μέσα μας

Άνθρωποι είμαστε, έχουμε αδυναμίες και χρειαζόμαστε καθοδήγηση. Ερχόμαστε στη ζωή και χτίζουμε μέρα με τη μέρα τις άμυνές μας, τη σωματική και τη πνευματική. Ολοκληρωνόμαστε κάθε μέρα, σωματικά και πνευματικά. Σωματικά φτάνουμε στη τελείωσή μας στα 21 έτη περίπου και έπειτα επέρχεται η φθορά. Το πνεύμα όμως είναι άυλο και επομένως δε φθείρεται. Γεράζει και ξανανιώνει. Είναι αυτό που μας κάνει "μικρούς θεούς"...
Ό,τι αγαπάμε το ακολουθούμε σε όλη μας τη ζωή και όταν δεν το κάνουμε αυτό μένει αιώνιο απωθημένο. Αιώνια πληγή που "τρώει τα σωθικά μας". Όταν ακολουθούμε αυτό που αγαπάμε είμαστε πολύ ευτυχισμένοι, αν όμως αποτύχουμε γινόμαστε δυστυχισμένοι. Πόσο δυστυχισμένοι όμως; Περισσότερο από όσο θα ήμασταν αν το αγνοούσαμε;
Δεχόμαστε την καθοδήγηση των ανθρώπων που μας έφεραν στο κόσμο συνήθως, οι οποίοι φροντίζουν να μας εξασφαλίσουν όσα μας δίνουν την ευτυχία, που συνήθως είναι μια στέγη, ένα πιάτο φαγητό, ένα μπάνιο κλπ. Θα μπορούσε να διανοηθεί κανείς σήμερα που έχει συνηθίσει σε αυτές τις ανέσεις τον εαυτό του ευτυχισμένο χωρίς αυτά; Και καθώς περνάνε τα χρόνια αυξάνονται οι απαιτήσεις, προσθέτεται π.χ ένα αυτοκίνητο. Τα υλικά αγαθά! Ποιός άνθρωπος μπορεί να τα περιφρονήσει; Είμαστε χριστιανοί, οπότε θα έπρεπε θεωρητικά.
Κάποια στιγμή έρχεται η στιγμή που το παιδί μεγαλώνει και ακολουθεί το δρόμο του, τη κλίση του, το τάλαντο του όπως λένε και στη βάφτιση του. Μπορεί να επιβιώσει με αυτό, να ζήσει τη ζωή του. Ακολουθεί όμως κάτι άλλο από αυτό γιατί τον καθοδηγούν σε αυτό. Όταν όμως έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου τότε ακολουθείς αυτό που αγαπάς.
Αυτό που μας λείπει είναι η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, το "μικρό θεό" που κρύβουμε μέσα μας.

Έφυγε ο Νίκος Παπάζογλου από τη ζωή

Δε θα γράψω κάτι μελοδραματικό. Δε θα το ήθελε και ο Νίκος. Έφυγε με το κεφάλι ψηλά με αξιοπρέπεια χωρίς να ξέρει ο περισσότερος κόσμος ότι έπασχε από καρκίνο.

θα γράψω ότι μας άφησε ένα πλούσιο έργο. Τραγούδια που μας αγγίζουν την ψυχή.

Θα συνεχίσουμε να τα τραγουδάμε και τώρα που δεν είναι πια εδώ να τα τραγουδήσει μαζί μας. Θα ' ναι σαν να μην έφυγε ποτέ, θα κλείνουμε τα μάτια μας και θα'ναι σαν να είναι δίπλα μας. Η ιδιαίτερη φωνή του θα ηχεί μέσα στο μυαλό μας. Κέρδισε την "αθανασία"...

Είσαι τυχερός για όσα έζησες και δεν έζησες Νικόλα Παπάζογλου, μακάρι να υπάρξουν κι άλλοι καλλιτέχνες σαν κι εσένα στο μέλλον. Θα μας λείψεις...

Ευχαριστίες...

Γεια σας για ακόμη μια φορά από τη ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΑΝΙΑ!
Αυτή τη φορά θα ήθελα να εκδηλώσω τις ευχαριστίες μου σε κάποιους ανθρώπους που μου συμπαραστάθηκαν την πρώτη μου χρόνια στη Θεσσαλονίκη ως φοιτητής.
Θα ήθελα λοιπόν να ευχαριστήσω τους γονείς μου, τον αδερφό μου το Σωτήρη που σε κάθε μου ανάγκη ήταν δίπλα μου και δε με άφησε καμιά στιγμή να δυσανασχετήσω, να απογοητευτώ. Πάντα βρίσκει τον τρόπο και με ενεργοποιεί για να κάνω πράγματα, να σκέφτομαι, να μη μένω στάσιμος.
Επίσης θέλω να ευχαριστήσω και τον άλλο μου αδερφό το Δημήτρη που με βοήθησε και αυτός όσο μπορούσε. Θέλω να ευχαριστήσω ακόμα τη Μαρία, ένα γλυκό κορίτσι που γνώρισα φέτος στη μαιευτική, για τις στιγμές που περάσαμε και που περνούμε μαζί.
Επιπλέον, τον καθηγητή μου στο ωδείο βορείου Ελλάδος, Μιχάλη Χατζηαναστασίου για τη γνώση που μου μεταλαμπάδευσε, την επαγγελματική προοπτική που μου παρέχει στο χώρο και για όλες τις συζητήσεις που έχουμε κάνει. Ευχαριστώ, το Γιάννη Χατζηγεωργίου και τους ανθρώπους της γραμματείας του ωδείου και της σχολής για την κατανοησή τους, για την εύθυμη διάθεσή τους αλλά και για το ενδιαφέρον τους να εξυπηρετήσουν.Επιπρoσθέτως ευχαριστώ τον κ. Κατσίκη για τις προσκλήσεις του, δύο φορές στη ραδιοφωνική εκπομπή του, στο δημοτικό ραδιόφωνο Θεσσαλονίκης FM 100.
Τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω τον φίλο μου Βενιαμήν Αλέξανδρο για τη διαμόρφωση αυτού του BLOG και για τον νέο αέρα και για τη δυναμική που του έδωσε!
Και...Τέλος τέλος αλλά όχι λιγότερο σημαντικά, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους εσάς που γνώρισα φέτος ξεκινώντας από τη σχολή και τις εκδρομές, το αστικό, τους δρόμους, το φεστιβάλ μέχρι και το ωδείο.
Να'στε όλοι καλά, σας εύχομαι ένα καλό καλόκαίρι...!!! Να περάσετε όλοι ΤΕΛΕΙΑ!!!

Υ.Γ: Καλή επιτυχία στην εξεταστική σας!!!

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ

Σας παρουσιάζω στη ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΑΝΙΑ ένα καινούργιο, λαχταριστό, ζουμερό, τραγούδι φυσικά πάντα δικό μου. Ελπίζω να σας αρέσει. Αφήστε μου λατρεμένα σχόλια xD !!!!
Το βίντεο μπορείτε να το δείτε ΕΔΩ

Όλοι χρειαζόμαστε ένα..."μάγο"

Όλοι μας χρειαζόμαστε ένα μάγο κάποιες φορές και πιο πολύ χρειάζεται αυτόν τον καιρό η κοινωνία και η πολιτική. Να μπορούσαν να γίνουν κάποιοα μάγια που θα έκαναν να σταματήσουν να υπάρχουν: παιδιά στα φανάρια, προλετάριοι να ελπίζουν στην ελεημοσύνη για να ζήσουν τη μέρα, άνθρωποι που να πεθαίνουν λόγω υποσιτισμού την ώρα που η χώρα μας βρίσκεται στην πρώτη θέση με τα πιο παχύσαρκα παιδιά, νέοι που να φιμώνονται από τη "άπλετη" δημοκρατία που "χαιρόμαστε" όλοι μας, πολιτικοί που είναι υπεράνω των νόμων, ο φιλοατισμός που οδηγεί στην συρρίκνωση του ομαδικού πνεύματος και της ευημερίας όλων κ.α. Όταν υπάρχει γύρω μας δυστυχία η αδιαφορία είναι το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε. Όταν νοιάζεσαι για κάποιον σου το ανταποδίδει, όταν αδιαφορείς για κάποιον σου το ανταποδίδει επίσης. Προσοχή λοιπόν σ'αυτήν την ανταπόδοση, υπάρχει παντού, είναι γύρω μας....

Ευτυχώς υπάρχει και η τέχνη που μας αλαφρώνει την καρδία και μας γεμίζει με γεναιόδορες ανάσες πνευματικού οξυγόνου την ώρα αυτή που είναι τόσο δυσεύρετο, τόσο σπάνιο.  

Αφιερωμένο εξαιρετικά το τραγούδι που ερμηνεύει ο Αλκίνοος Ιωαννίδης "Ήρθε ένας μάγος" σ'όλους αυτούς που αγωνίζονται να βελτιώσουν τον εαυτό τους γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να βελτιωθεί και η κοινωνία :  http://www.youtube.com/watch?v=C1mZuTc6a-I&feature=related