Αυτό που μας λείπει είναι η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, το "μικρό θεό" που κρύβουμε μέσα μας

Άνθρωποι είμαστε, έχουμε αδυναμίες και χρειαζόμαστε καθοδήγηση. Ερχόμαστε στη ζωή και χτίζουμε μέρα με τη μέρα τις άμυνές μας, τη σωματική και τη πνευματική. Ολοκληρωνόμαστε κάθε μέρα, σωματικά και πνευματικά. Σωματικά φτάνουμε στη τελείωσή μας στα 21 έτη περίπου και έπειτα επέρχεται η φθορά. Το πνεύμα όμως είναι άυλο και επομένως δε φθείρεται. Γεράζει και ξανανιώνει. Είναι αυτό που μας κάνει "μικρούς θεούς"...
Ό,τι αγαπάμε το ακολουθούμε σε όλη μας τη ζωή και όταν δεν το κάνουμε αυτό μένει αιώνιο απωθημένο. Αιώνια πληγή που "τρώει τα σωθικά μας". Όταν ακολουθούμε αυτό που αγαπάμε είμαστε πολύ ευτυχισμένοι, αν όμως αποτύχουμε γινόμαστε δυστυχισμένοι. Πόσο δυστυχισμένοι όμως; Περισσότερο από όσο θα ήμασταν αν το αγνοούσαμε;
Δεχόμαστε την καθοδήγηση των ανθρώπων που μας έφεραν στο κόσμο συνήθως, οι οποίοι φροντίζουν να μας εξασφαλίσουν όσα μας δίνουν την ευτυχία, που συνήθως είναι μια στέγη, ένα πιάτο φαγητό, ένα μπάνιο κλπ. Θα μπορούσε να διανοηθεί κανείς σήμερα που έχει συνηθίσει σε αυτές τις ανέσεις τον εαυτό του ευτυχισμένο χωρίς αυτά; Και καθώς περνάνε τα χρόνια αυξάνονται οι απαιτήσεις, προσθέτεται π.χ ένα αυτοκίνητο. Τα υλικά αγαθά! Ποιός άνθρωπος μπορεί να τα περιφρονήσει; Είμαστε χριστιανοί, οπότε θα έπρεπε θεωρητικά.
Κάποια στιγμή έρχεται η στιγμή που το παιδί μεγαλώνει και ακολουθεί το δρόμο του, τη κλίση του, το τάλαντο του όπως λένε και στη βάφτιση του. Μπορεί να επιβιώσει με αυτό, να ζήσει τη ζωή του. Ακολουθεί όμως κάτι άλλο από αυτό γιατί τον καθοδηγούν σε αυτό. Όταν όμως έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου τότε ακολουθείς αυτό που αγαπάς.
Αυτό που μας λείπει είναι η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, το "μικρό θεό" που κρύβουμε μέσα μας.